گیاهان بومی یک منطقه می‌توانند در شرایط اقلیمی همان منطقه یا مناطق مشابه با رویشگاه‌های اصلی، در ایجاد فضای سبز پایدار مورد استفاده قرار گیرند. بنابراین، به‌منظور دستیابی به یک فضای سبز پایدار در منظرهای شهری مناطقی از کشور که از نظر آب محدودیت‌های گسترده‌ای وجود دارد، استفاده از گونه‌های بومی که قادرند در شرایط کمبود آب رشد و نمو مناسبی داشته باشند، ضروری است.  بااین‌وجود، جنبه زینتی گونه‌های بومی مراتع و جنگل‌های کشور،  به دلیل شناخت ناکافی، کمبود اطلاعات مكتوب علمی و پراکندگی اطلاعات کمتر مورد توجه قرارگرفته و در برنامه‌های اجرایی کمتر از آن‌ها استفاده شده و عموماً به‌جای توسعه و تقویت گونه‌های بومی، از تعداد محدودی گونه‌های خاص که اغلب بومی ایران نبوده و از نقاط دیگر جهان وارد شده‌اند، استفاده شده است. یکی از پایه‌های اساسی استفاده از گونه‌های بومی در فضای سبز شهری انجام تحقیقات گسترده در زمینه شناسایی گیاهان، ویژگی‌های رویشگاه‌های اصلی، تهیه و آماده‌سازی اندام‌های تکثیری نظیر بذر، قلمه، پیاز و … است.

مزایایی استفاده از گیاهان بومی در منظر

1-راهکار و رویکردی مناسب جهت مدیریت بحران آب

2-عدم استفاده از سموم به علت مقاومت به اکثر تنش های زیستی

3-افزایش تنوع گیاهی و بهبود پایداری منظر

4- کاهش مصرف کود و عدم استفاده از کودهای شیمیایی

5- استقرار و سازگاری مناسب با محیط

6-کاهش نیاز به نگهداری و کاهش چشم گیر و قابل ملاحظه هزینه های نگهداری

7- کنترل روان آب و کاهش فرسایش خاک

8-با توجه به این که گیاهان بومی بخش از تاریخ یک منطقه هستند حضور آنها در منظر سبب هویت بخشی منظر و تداعی کننده حس مکان ویژه و اصیل است